This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Turkish: A Fraction of the Whole / Bütünün Bir Parçası (A novel of Steve Toltz) General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English You never hear about a sportsman losing his sense of smell in a tragic accident, and for good reason; in order for the universe to teach excruciating lessons that we are unable to apply in later life, the sportsman
must lose his legs, the philosopher his mind, the painter his eyes, the musician his ears, the chef his tongue. My lesson? I have lost my freedom, and found myself in this strange prison, where the trickiest adjustment, other than getting used to not having anything in my pockets and being treated like a dog that pissed in a sacred temple, is the boredom.
I can handle the enthusiastic brutality of the guards, the wasted erections, even the suffocating heat. (Apparently air-conditioning offends society’s notion of punishment—as if just by being a little cool we
are getting away with murder.) But what can I do here to kill time? Fall in love? There’s a female guard whose stare of indifference is alluring, but I’ve never been good at chasing women—I always take no for an answer. Sleep all day? When my eyes are closed I see the menacing face that’s haunted me my whole life. Meditate? After everything that’s happened, I know the mind isn’t worth the membrane it’s printed on.
There are no distractions here—not enough, anyway—to avoid catastrophic introspection. Neither can I beat back the memories with a stick.
All that remains is to go insane; easy in a theater where the apocalypse is performed every other week. Last night was a particularly stellar show: I had almost fallen asleep when the building started shaking and a hundred angry voices shouted as one. I stiffened. A riot, yet another illconceived revolution. It hadn’t been going two minutes when my door was kicked open and a tall figure entered, wearing a smile that seemed merely ornamental.
“Your mattress. I need,” he said.
“What for?” I asked.
“We set fire to all mattress,” he boasted, thumbs up, as if this gesture were the jewel in the crown of human achievement.
“So what am I supposed to sleep on? The floor?”
He shrugged and started speaking in a language I didn’t understand.
There were odd-shaped bulges in his neck; clearly something terrible was taking place underneath his skin. The people here are all in a bad way and their clinging misfortunes have physically misshaped them. Mine have too; my face looks like a withered grape, my body the vine.
I waved the prisoner away and continued listening to the routine chaos of the mob. That’s when I had the idea that I could pass the time by writing my story. Of course, I’d have to scribble it secretly crouched
behind the door, and only at night, and then hide it in the damp space between the toilet and the wall and hope my jailers aren’t the type to get down on their hands and knees. I’d settled on this plan when the riot finally took the lights out. I sat on my bed and became mesmerized by the glow from burning mattresses illuminating the corridor, only to be interrupted by two grim, unshaven inmates who strode into my cell and stared at me as if I were a mountain view.
“Are you the one who won’t give up his mattress?” the taller of the two growled, looking like he’d woken up with the same hangover three years running.
I said that I was.
“Step aside.”
“It’s just that I was about to have a lie-down,” I protested. Both prisoners let out deep, unsettling laughs that sounded like the tearing of denim. The taller one pushed me aside and yanked the mattress from my
bed while the other stood as if frozen and waiting to thaw. There are certain things I’ll risk my neck for, but a lumpy mattress isn’t one of them.
Holding it between them, the prisoners paused at the door.
“Coming?” the shorter prisoner asked me.
“What for?”
“It’s your mattress,” he said plainly. “It is your right to be one who sets it on fire.”
I groaned. Man and his codes! Even in a lawless inferno, man has to give himself some honor, he’s so desperate to separate himself from the beasts.
“I’ll pass.”
“As you like,” he said, a little disappointed. He muttered something in a foreign tongue to his cohort, who laughed as they left.
It’s always something here—if there isn’t a riot, then someone’s usually trying to escape. The wasted effort helps me see the positives of imprisonment.
Unlike those pulling their hair out in good society, here we don’t have to feel ashamed of our day-to-day unhappiness. Here we have someone visible to blame—someone wearing shiny boots. That’s why, on
consideration, freedom leaves me cold. Because out there in the real world, freedom means you have to admit authorship, even when your story turns out to be a stinker.
•
Where to begin my story? Negotiating with memories isn’t easy: how to choose between those panting to be told, those still ripening, those already shriveling, and those destined to be mangled by language and
come out pulverized? One thing’s for sure: not writing about my fatherwould take a mental effort that’s beyond me. All my non-Dad thoughts feel like transparent strategies to avoid thinking about him. And why
should I avoid it anyway? My father punished me for existing, and now it’s my turn to punish him for existing. It’s only fair. But the real difficulty is, I feel dwarfed by our lives. They loom disproportionately
large. We painted on a broader canvas than we deserved, across three continents, from obscurity to celebrity, from cities to jungles, from rags to designer rags, betrayed by our lovers and our bodies, and humiliated on a national then cosmic scale, with hardly a cuddle to keep us going. We were lazy people on an adventure, flirting with life but too shy
to go all the way. So how to begin to recount our hideous odyssey? Keep it simple, Jasper. Remember, people are satisfied—no, thrilled—by the simplification of complex events. And besides, mine’s a damn good story and it’s true. I don’t know why, but that seems to be important to people.
Personally, if someone said to me, “I’ve got this great story to tell you, and every word is an absolute lie!” I’d be on the edge of my seat.
I guess I should just admit it: this will be as much about my father as it is about me. I hate how no one can tell the story of his life without making a star of his enemy, but that’s just the way it is. The fact is, the
whole of Australia despises my father perhaps more than any other man, just as they adore his brother, my uncle, perhaps more than any other man. I might as well set the story straight about both of them, though I don’t intend to undermine your love for my uncle or reverse your hatred for my father, especially if it’s an expansive hatred. I don’t want to spoil things if you use your hate to quicken your awareness of who you love.
I should also say this just to get it out of the way: My father’s body will never be found.
•
Most of my life I never worked out whether to pity, ignore, adore, judge, or murder my father. His mystifying behavior left me wavering right up until the end. He had conflicting ideas about anything and everything, especially my schooling: eight months into kindergarten he decided he didn’t want me there anymore because the education system was “stultifying, soul- destroying, archaic, and mundane.” I don’t know how anyone could call finger painting archaic and mundane. Messy, yes. Souldestroying, no. He took me out of school with the intention of educating me himself, and instead of letting me finger-paint he read me the letters Vincent van Gogh wrote to his brother Theo right before he cut off his ear, and also passages from the book Human, All Too Human so that together we could “rescue Nietzsche from the Nazis.” Then Dad got distracted with the time- chewing business of staring into space, and I sat
around the house twiddling my thumbs, wishing there was paint on them. After six weeks he plopped me back in kindergarten, and just as it started looking like I might have a normal life after all, suddenly, in the
second week of first grade, he walked right into the classroom and yanked me out once again, because he’d been overcome with the fear
that he was leaving my impressionable brain “in the folds of Satan’s underpants.”
This time he meant it, and from our wobbly kitchen table, while flicking cigarette ash into a pile of unwashed dishes, he taught me literature, philosophy, geography, history, and some nameless subject that involved going through the daily newspapers, barking at me about how the media do something he called “whipping up moral panics” and demanding that I tell him why people allowed themselves to be whipped into panicking, morally. Other times he gave classes from his bedroom, among hundreds
of secondhand books, pictures of grave- looking dead poets, empty long necks of beer, newspaper clippings, old maps, black stiff banana peels, boxes of unsmoked cigars, and ashtrays full of smoked ones.
This was a typical lesson:
“OK, Jasper. Here it is: The world’s not falling apart imperceptibly anymore, these days it makes a loud shredding noise! In every city of the world, the smell of hamburgers marches brazenly down the street looking for old friends! In traditional fairy tales, the wicked witch was ugly; in modern ones, she has high cheekbones and silicone implants! People are not mysterious because they never shut up! Belief illuminates the way a blindfold does! Are you listening, Jasper? Sometimes you’ll be walking in the city late at night, and a woman walking in front of you will spin her head around and then cross the street simply because some members of your gender rape women and molest children!”
Each class was equally bewildering, covering a diverse range of topics.
He tried to encourage me to engage him in Socratic dialogues, but he wound up doing both parts himself. When there was a blackout during an electrical storm, Dad would light a candle and hold it under his chin
to show me how the human face becomes a mask of evil with the right kind of lighting. He taught me that if I had to meet someone for an appointment, I must refuse to follow the “stupid human habit” of arbitrarily
choosing a time based on fifteen- minute intervals. “Never meet people at 7:45 or 6:30, Jasper, but pick times like 7:12 and 8:03!” If the phone rang, he’d pick it up and not say anything—then, when the other
person said hello, he would put on a wobbly, high-pitched voice and say, “Dad not home.” Even as a child I knew that a grown man impersonating his six-year-old son to hide from the world was grotesque, but many years later I found myself doing the same thing, only I’d pretend to be him. “My son isn’t home. What is this regarding?” I’d boom. Dad would nod in approval. More than anything, he approved of hiding.
These lessons continued into the outside world too, where Dad tried to teach me the art of bartering, even though we weren’t living in that type of society. I remember him taking me by the hand to buy the newspaper, screaming at the baffled vendor, “No wars! No market crashes! No killers on the loose! What are you charging so much for? Nothing’s happened!”
I also remember him sitting me on a plastic yellow chair and cutting my hair; to him, it was one of those things in life that was so unlike brain surgery he refused to believe that if a man had a pair of hands and a pair of scissors he couldn’t cut hair. “I’m not wasting money on a barber, Jasper. What’s to know? Obviously, you stop at the scalp.” My father the philosopher—he couldn’t even give a simple haircut without reflecting on the meaning of it. “Hair, the symbol of virility and vitality, although some very flaccid people have long hair and many vibrant baldies walk the earth. Why do we cut it anyway? What have we got against it?” he’d say, and let fly at the hair with wild, spontaneous swipes. Dad cut his own hair too, often without use of a mirror. “It doesn’t have to win any prizes,” he’d say, “it just has to be shorter.” We were father and son with such demented, uneven hair—embodiments of one of Dad’s favorite ideas that
I only truly understood much later: there’s freedom in looking crazy.
At nightfall, the day’s lessons were capped with a bedtime story of his own invention. Yuck! They were always dark and creepy tales, and each had a protagonist that was clearly a surrogate me. Here’s a typical one: Once upon a time there was a little boy named Kasper. Kasper’s friends all had the same ideas about a fat kid who lived down the street. They hated him. Kasper wanted to remain friends with the group, so he started hating the fat kid too. Then one morning Kasper woke up to find his brain had begun to putrefy until eventually it ran out his bottom in painful anal secretions.
Poor Kasper! He really had a tough time of it. In that series of bedtime stories, he was shot, stabbed, bludgeoned, dipped in boiling seas, dragged over fields of shattered glass, had his fingernails ripped out, his organs devoured by cannibals; he vanished, exploded, imploded, and often succumbed to violent spasms and hearing loss. The moral was always the same: if you follow public opinion without thinking for yourself, you will die a sudden and horrific death. For ages I was terrified of agreeing with anyone about anything, even the time.
Translation - Turkish Bir sporcunun trajik bir kazada koklama duyusunu kaybettiğini duymazsınız hiçbir zaman, çünkü evrenin, hayatımızda daha sonra kullanamayacağımız ibret verici dersler verebilmesi için sporcu bacağını, filozof aklını, ressam gözlerini, müzisyen kulaklarını, aşçı dilini kaybetmelidir. Ya benim aldığım ders neydi? Özgürlüğümü yitirdim, kendimi en adi işlerin döndüğü bu acayip hapishanede buldum, ceplerim bomboş ve kutsal mabede işemiş bir köpek gibi muamele görerek. Çok sıkıcı. Gardiyanların coşkulu gaddarlığı, ziyan olmuş ereksiyonlar ve boğucu sıcakla baş edebilirim (görünen o ki havalandırma toplumun cezalandırma kavramını rencide ediyor, sanki bir parça serinlersek, cinayetten paçayı yırtacakmışız gibi). Ama burada nasıl zaman öldürebilirim? Aşık olmak mı? Kayıtsız bakışları çekici bir kadın gardiyan var, ama ben kadın peşinde koşmakta hiçbir zaman iyi olmadım ki. Aldığım cevap her zaman “hayır” oldu. Bütün gün uyumak? Gözlerim kapalıyken hayatım boyunca peşimi bırakmayan o tehditkar yüzü görüyorum.
Meditasyon? Olan bunca şeyden sonra aklın yazılı olduğu zar üzerinde bir değeri olmadığını öğrendim. Burada tehlikeli içe yönelimleri engelleyecek kadar oyalanacak şey yok, hiç bir zaman yeterli değil. Ben de hatıraları bir sopayla kovalayamam.
Geriye, her yeni hafta kıyametin sergilendiği bu tiyatroda delirmek kalıyor. Bilhassa dün gece çok parlak bir gösteri vardı. Bina sallanmaya başladığında neredeyse uyumak üzereydim. Yüzlerce korkulu ses hep bir ağızdan bağırmaya başladı. Kaskatı kesildim. İsyan, bir başka akıl almaz devrim. Kapım tekmelenerek açıldı ve yüzüne salt dekor olarak bir gülümseme takınmış iri yarı bir adam içeri girdiğinde iki dakika kıpırdayamadım.
“Şilten bana lazım”, dedi.
“Ne için?” diye sordum.
“Bütün şilteleri yakıyoruz” dedi gururla elini yumruk yapıp baş parmağı ile onaylayarak ve insanlığın gelişiminin tacındaki değerli bir mücevheri tutuyormuş edasıyla.
“Peki ben nerede yatacağım? Yerde mi?”
Omuzlarını silkip anlamadığım bir dilde konuşmaya başladı. Boynunda garip biçimli şişlikler vardı; derisinin altında korkunç bir şeyler olduğu açıktı. Buradaki insanların hepsi kötü yoldaydı ve üzerlerine yapışmış kötü talihleri onları fiziksel olarak da çirkinleştirmişti. Beni de; yüzüm kurumuş üzüm, vücudum asma kütüğü gibiydi.
Mahkumu uğurladım ve kalabalığın kargaşasını dinlemeye devam ettim. İşte tam bu sırada hayat hikayemi yazarak vakit geçirebileceğim düşüncesi aklıma geldi. Tabii ki sadece geceleri, kapının arkasında çömelerek gizlice karalamak ve sonra da yazdıklarımı tuvaletle duvar arasındaki rutubetli yerde saklamak zorundaydım, ve umarım gardiyanlarım dört ayak üzerinde yürüyen tiplerden değildirler. Nihayet isyan sona erip ışıklar söndüğünde bu plan üzerinde kararımı vermiştim. Yanan şiltelerin koridoru aydınlatan alevinden büyülenmiş bir şekilde yatağımda oturuşum, uzun adımlarla odama girerek, sanki bir dağ manzarasıymışım gibi beni seyreden iki korkunç, tıraşsız yüzlü hapishane sakini tarafından kesildi.
Daha uzun boylu ve üç yıldır süren içki mahmurluğundan henüz uyanmış gibi olanı “Şiltesini vermek istemeyen sen misin?” diye homurdandı.
Onu doğruladım.
“Kenara çekil.”
“Yatabileceğim tek şey bu", diyerek karşı çıktım. Sanki bir kumaşın yırtılmasına benzer derin, rahatsız edici bir sesle güldüler. Diğeri sanki donmuş da çözülmeyi beklermiş gibi hareketsiz dururken, uzun boylu olanı şilteyi hızla yatağımdan çekti. Hayatımı tehlikeye atabileceğim bazı şeyler vardır, ama bu yamru yumru şilte onlardan biri değildi. Şilteyi aralarında tutarak kapıda durdular.
Kısa olan “geliyor musun?” diye sordu.
“Ne için?”
“Ne de olsa senin şilten”, dedi. “Onu yakmak senin hakkın.”
İnledim. İnsan ve yasaları! Kendini hayvandan ayırt etmekte o kadar çaresizdir ki, kanunsuz bir cehennemde bile insan kendine bir nebze olsun onur sağlamaya çalışır.
“Hakkımı devrediyorum.”
“Nasıl istersen,” dedi, biraz hayal kırıklığı ile. Çıkarlarken gülen yandaşına yabancı bir dilde bir şeyler homurdandı.
Burada her zaman bir şeyler olur, isyan yoksa düzenli olarak birileri kaçmaya çalışır. Boşa harcanan bu çabalar mahkumiyetin olumlu taraflarını görmeme yardımcı olur. İyi toplumda saçını başını yolanlardan farklı olarak, biz burada günlük mutsuzluğumuzdan utanmak zorunda değilizdir. Burada biz ayıplanmak için göz önünüde duran kişileriz, cilalı botlar giyinmiş biri gibi; göze çarpan. Bu nedenle özgürlük bana vız gelir. Çünkü, gerçek dünyada özgürlük, hikayen pisliğe dönse de onu yazdığını kabul etmektir.
Hikayeme nerden başlamalı? Anılar arasından seçim yapmak hiç de kolay değil. Heyecanla söylenenlerden, hala olgunlaşmakta olanlardan, çoktan içi geçmiş ya da ezilip toz olmaya mahkum olanlar arasından hangisini seçmeli? Bir gerçek var; babam hakkında yazmamak benim için nafile bir uğraş olur. Babamsız düşüncelerimin hepsi, aslında onu düşünmemek için görünmez taktikler gibi geliyor bana. Zaten neden düşünmemeliyim ki? Babam beni var olduğum için cezalandırdı, şimdi onu varlığından dolayı cezalandırma sırası bende. Adalet bu işte.
Asıl zorluk, hayatlarımız tarafından gölgede bırakıldığımızı hissetmem. Hayatlarımız bize göre orantısızca büyükler. Hak ettiğimizden daha büyük bir tuval üzerine çizdik, üç kıta arasında, tanınmamışlıktan şöhrete, kentlerden vahşi ormanlara, paçavralardan usta işi tasarımlara, dostlarımız ve sevgililerimiz tarafından aldatılarak, ulusal, evrensel her boyutta aşağılanarak, bizi gitmekten alıkoyan bir kucaklamayla hemen hemen hiç karşılaşmadan. Bir serüvenin içindeki uyuşuk insanlardık, hayatla flört eden ama sonuna dek gidemeyecek kadar utangaç. Korkunç serüvenimizi anlatmaya nasıl başlamalı? Basitçe anlat, Jasper. İnsanların, karmaşık olguların basitleştirilmesinden nasıl mutlu olduklarını hatırla. Üstelik benimki son derece iyi ve gerçek bir hikaye. Nedense hikayenin gerçek olması insanlar için çok önemli. Kendi adıma, biri bana "sana anlatacağım müthiş bir hikayem var, ama her kelimesi yalan," dese heyecandan koltuğumdan düşerdim.
Sanırım itiraf etmek zorundayım, bu hikaye benim olduğu kadar babamın da hikayesi. Birinin hayat hikayesini, bir düşmanını yıldızlaştırmadan anlatamamasından ne kadar nefret etsem de, bu işin yolu bu. İşin gerçeği, bütün Avustralya babamdan, başka hiç kimseden olmadığı kadar nefret eder, aynı şekilde kardeşine, amcama da hiç kimseye olmadığı kadar hayranlık besler. Her ne kadar amcama sevginizi sarsmak ya da babama nefretinizi tersine döndürmek gibi bir niyetim olmasa da, hikayemi babam ve amcam arasında kurabilirim. Nefretinizi sevdiklerinize olan farkındalığınızı diri tutmak için kullanıyorsanız, işleri karıştırmak istemem.
Bir kenara çekilmeden önce söylemeliyim ki: babamın cesedi hiçbir zaman bulunamayacak.
Hayatım boyunca babama acımak, onu reddetmek, hayran olmak, yargılamak ya da öldürmek konusunda kararsız kaldım. Onun şaşırtıcı tutumu beni sonuna kadar tereddütte bıraktı. Her şey, ama her şey hakkında aykırı düşünceleri vardı, özellikle benim eğitimim konusunda: anaokulunun sekizinci ayında artık oraya gitmemem gerektiğine, çünkü eğitim sisteminin, aptallaştırıcı, insan ruhunu yıkıcı, kokuşmuş ve sıradan olduğuna karar verdi. Birinin, parmak boyası yapmayı nasıl olup da kokuşmuş ve sıradan diye tanımlayabildiğini anlamıyorum. Sıkıcı, evet. İnsan ruhunu yıkıcı, hayır. Böylece kendi eğitmek amacıyla beni okuldan aldı ve parmak boyası yapmak yerine, Vincent Van Gogh’un kulağını kesmeden önce kardeşi Theo'ya yazdığı mektupları, Nietzsche'nin 'İnsanca, pek insanca' sından pasajlar okudu, böylece 'birlikte Nietzsche'yi Nazilerden kurtarabildik'. Sonra babam boşluğa bakarak zaman öldürme işinden deliye döndü, ben de başparmağımı evin orasına burasına bastırarak ve de boyalı olmasını dileyerek oturuyordum. Altı hafta sonra beni tekrar anaokuluna yolladı. Tam artık normal bir yaşantım olabilecekmiş gibi görünürken, birinci sınıfın ikinci haftasında bir gün aniden sınıfa daldı ve beni tekrar çekip aldı. Çünkü benim ‘etkilenebilir’ beynimi şeytana teslim ettiği korkusuna kapılmıştı.
Bu kez de sallantılı mutfak masamızda oturup, sigara külünü yıkanmamış bulaşık yığınına silkeleyerek edebiyat, felsefe, tarih, coğrafya ve günlük gazetelerde geçen bahsedilmeye değmez nice konuları, medyanın nasıl -onun tabiriyle- "ahlak korkusu kışkırtıcılığı" yaptığını haykırarak öğretmeğe koyuldu. Benden de, insanların kendilerinin korkutulmalarına neden izin verdiklerini anlatmamı bekliyordu. Diğer zamanlarda, yatak odasından yüzlerce ikinci el kitap, mezar yüzlü ölü şairlerin resimleri, boş uzun boyunlar, gazete kupürleri, eski haritalar, kararıp kurumuş muz kabukları, içilmemiş puro kutuları ve ağzına kadar dolu kül tablaları arasında ders veriyordu.
İşte tipik bir ders:
“Bak Jasper. Durum şu ki: Artık dünya sessiz sedasız parçalanmıyor, tam tersine bugün sesi kulakları tırmalıyor. Dünyanın her şehrinde hamburger kokuları arsızca sokaklara dökülmüş eski dostlarını arıyor. Bazen geceleri şehirde yürüyor olacaksın ve önünde giden kadın sağına soluna baktıktan sonra yolun karşısına geçecek. Çünkü senin hemcinslerinden bazıları kadınların ve çocukların ırzına geçiyorlar.”
Her ders pek çok konuyu içerirdi ve aynı ölçüde sıkıcı olurdu. Beni Sokratesvari diyaloglarla ona eşlik etmem için yüreklendirir, ama sonuçta her iki rolü de kendi oynamak zorunda kalırdı. Elektrik kesilince bir mum yakar ve insan yüzünün doğru ışık altında nasıl da şeytana benzediğini göstermek için mumu çenesinin altına tutardı. Biriyle buluşmam gerektiğinde, “aptal insan alışkanlığı” olan 15 dakikalık saat dilimlerine göre randevulaşmayı reddetmem konusunda beni eğitirdi: “İnsanlarla asla 7:45 ya da 6:30 da buluşma Jasper, 7:12 ve 8:03 gibi zamanlar seç!” Telefon çaldığında ahizeyi kaldırır ve bir şey söylemeden beklerdi, karşıdaki alo dediğinde, titrek ve tiz bir sesle “babam evde yok” derdi. Küçük bir çocukken bile, yetişkin bir adamın altı yaşındaki çocuğunu taklit ederek insanlardan saklanmasını gülünç bulurdum, ama yıllar sonra kendimi aynı şeyi yaparken buldum, sadece bu kez ben onu taklit ediyordum, "Oğlum evde yok. Konu neydi?"
Babam olsa başıyla onaylardı. O, her şeyden çok, saklanmayı onaylardı.
Bu dersler dış dünyada da devam ederdi. Artık böyle bir toplumda yaşamamamıza rağmen, babam bana değiş-tokuşu / takası öğretmeğe çalışırdı. Elimden tutup beni gazete almağa götürdüğü bir gün, şaşkına dönmüş satıcıya nasıl bağırdığını hatırlıyorum: “Savaş yok! Piyasalar çökmedi! Katiller başıboş dolaşmıyor! Sen niye bu kadar pahalı satıyorsun? Hiçbir şey olmadı ki!”
Bir de beni sarı plastik bir iskemleye oturtup saçlarımı kesmesini hatırlıyorum. İnsanın iki eli ve bir makası olup da, beyin ameliyatı yapmak değil ama, saçlarını kesememesi onun inanamayacağı bir şeydi. “Berbere para harcamam, Jasper. Bilmen gereken, tabii ki kafa derisinde duracaksın.” Filozof babam, basit bir saç kesimini bile onun anlamı hakkında konuşmadan yapamazdı. “Her ne kadar kimi uyuşuklar uzun saçlı, kimi hayat dolu insanlar kel olsalar da, saç güçlülük ve canlılığın simgesidir. Öyleyse niye kesiyoruz? Ne zorumuz var? “ der ve saçlarımı gelişigüzel uçuşan darbelerle kesmeğe devam ederdi. Kendi saçını da – çoğu zaman ayna kullanmadan- keserdi, “Ödül verecek değiller ya, biraz kısalsın yeter.” Bu çılgın, düzensiz saçlarla, baba oğul ikimiz, babamın gözde fikirlerinden birini hayata geçiriyorduk: çılgın görünmek özgürlüktür. Bu düşünceyi gerçekten anlamam çok zaman aldı.
Gündüz dersleri, akşamları, kendi icadı olan bir yatak hikayesiyle sonlanırdı. Hepsi karanlık, ürpertici masallardı ve açıkça beni temsil eden bir kahramanı olurdu. Bir örnek: Evvel zaman içinde, Kasper adında küçük bir çocuk varmış. Kasper’in bütün arkadaşları, sokağın alt tarafında yaşayan şişman çocuktan nefret ederlermiş. Kasper da, arkadaşlarını kaybetmemek için o çocuktan nefret etmeğe başlamış. Bir sabah uyandığında bir de bakmış ki, çürüyüp kokuşan beyni zehirli bir ifrazat halinde kıçına doğru akmakta.
Zavallı Kasper! Gerçekten zor zamanları oldu. Bu yatak hikayeleri serisinde vuruldu, bıçaklandı, sopayla dövüldü, kaynar denizlere batırıldı, cam kırıkları üzerinde sürüklendi, tırnakları söküldü, yamyamlar organlarını yedi, yok oldu, patladı, çoğu zaman şiddetli kasılmalara yenik düştü, işitme yetisini kaybetti. Çıkarılan ders her zaman aynıydı: toplumun düşüncelerini sorgulamadan takip edersen acılı ve korkunç bir biçimde ölürsün. Bu yüzden yıllarca insanlarla aynı düşünceyi paylaşmaktan korktum, şimdi olduğu gibi.
German to Turkish: Erfolg durch Ausbildung General field: Bus/Financial Detailed field: Management
Source text - German Erfolg durch Ausbildung
Dass es der türkischen Industrie an Fachkräften mangelt, ist kein Geheimnis.
„Nur fünf Prozent der Beschäftigten in der technologieintensiven Kunststoffbranche der Auto-Region Bursa etwa verfügen über einen Hochschulabschluss“, klagt Ilker Biliktü vom Verband der Kunststoffindustrie. Weder die Universitäten noch die technischen Gymnasien lieferten eine ausreichende Zahl Absolventen, um den Bedarf der Branche zu decken. Sinan Aygün, Vorsitzender der Handelskammer Ankara, beziffert den akuten Bedarf an qualifizierten Arbeitskräften in der Türkei auf 400.000, mittelfristig würden eineinhalb Millionen fehlen.
Besonders tückisch ist dabei die immer stärkere Einbindung türkischer Betriebe in internationale Produktionsnetze. Ein zu hoher Anteil der Vorprodukte und des technologischen Inputs muss importiert werden. Mit dem stetig zunehmenden Erfolg der Türkei im Export wachsen auch die Einfuhren , vergrößert sich das Handelsbilanzdefizit. Ein größerer Teil der Wertschöpfung muss also im Land erfolgen. Ansätze hierzu gibt es. Ford öffnete 2007 ein Technologiezentrum mit 200 Mitarbeitern, Fiat lässt das Nachfolgemodell des Kleinlieferwagens Doblò zum Teil in der Türkei entwickeln. Nach wie vor sind die Ausgaben für Forschung und Entwicklung aber mit 0,8 Prozent des Bruttoinlandsproduktes verschwindend gering.
Verschiedene Unternehmen wie Bosch Rexroth oder Festo gehen das Problem mit eigenen Ausbildungsprogrammen an. „Die Hochschulbildung ist zu theoretisch. Es fehlt vielfach der Bezug zur Praxis“, sagt Festo-Türkei-Direktor Otto Bauer. Er ist Vorstandsvorsitzender der Stiftung zur Förderung der Technologieausbildung TEGEV, die mittlerweile in zehn Schulen technische Fächer in der Sekundarstufe eingeführt hat und die Zusammenarbeit mit deutschen Fachhochschulen aufbaut. „Lebenslanges Lernen muss auch in der Türkei die Regel werden“, ergänzt er.
Auf regionaler Basis bemühen sich lokale Handelskammern und bieten im Wissen um die Relevanz gut ausgebildeter Arbeitskräfte für die erfolgreiche Ansiedlung von Industriebetrieben Kurse und Weiterbildungsprogramme an.
Einen anderen Weg bietet die Steinbeis-Stiftung mit wettbewerblichem Wissens- und Technologietransfer. Sie vermittelt Unternehmen mit Forschungs- und Entwicklungsaktivitäten Kontakte zu Innovationsträgern an Hochschulen und Forschungsinstituten. In der Türkei sieht der Vorstandsvorsitzende der Stiftung, Prof. Dr. Heinz Trasch, großen Bedarf, aber auch hohes Potenzial: „Fortgesetzte Anstrengungen in einen effizienten Wissens- und Technologietransfer helfen dem Land, eigene Expertise aufzubauen und zu einem echten Industrieland zu werden.“
Dr. Marcus Knupp, GtaI
Infokasten:
TEGEV: Die von namhaften Unternehmen in der Türkei wie Bosch, Mercedes-Benz, Siemens oder der Nahrungsmittelgruppe Ülker getragene Stiftung TEGEV hat das Ziel, die technische Bildung und den Praxisbezug auf verschiedenen Ebenen von der Schule über die Hochschule bis zum Betrieb zu fördern und zu verbessern.
Handelskammer Konya: In den Werkstätten der Stiftung der Handelskammer Konya haben seit ihrer Gründung 1991 insgesamt 5.300 Gesellen, Lehrlinge und Schüler an Lehrgängen teilgenommen. In Zusammenarbeit mit der Handwerkskammer Dortmund wurden die Lehrwerkstätten zu einem Technologie-, Beratungs- und Ausbildungszentrum ausgebaut. Unterstützung erhält das Projekt vom Bundesministerium für Wirtschaft und Technologie und von der GTZ.
Steinbeiss-Stiftung: Die Steinbeis-Stiftung hat in der Türkei schon seit Jahren ein Partnernetzwerk aufgebaut. Hierzu zählen insbesondere TEGEV und die private Sabancı-Universität. Neben vielen Kundenaufträgen werden derzeit als EU-Projekt Business-Center in verschiedenen Landesteilen gegründet. Zusammen mit der GTZ ist in Ankara eine lokale Transfereinheit im Aufbau.
Translation - Turkish MESLEKİ EĞİTİMLE BAŞARI
Türk endüstrisindeki kalifiye eleman sıkıntısı bir sır değil. Plastik Sanayicileri Derneği'nden İlker Biliktü, Bursa bölgesindeki teknoloji yoğunluklu plastik kollarında çalışanların sadece yüzde beşinin yüksekokul mezunu olmasından yakınıyor. Ne üniversiteler ne de teknik liseler sektörün ihtiyacını karşılamaya yetecek kadar mezun verebiliyor. Ankara Ticaret Odası Başkanı Sinan Aygün, Türkiye'deki acil kalifiye(nitelikli) işgücü gereksiniminin 400.000 civarında olduğunu, bunun orta vadede birbuçuk milyona ulaşacağını tahmin ettiklerini belirtti.
Bunun yanısıra özellikle vahim olan Türk işletmelerinin uluslararası üretim ağlarına giderek daha fazla entegre olmasıdır.
Ara ürün/ yarı mamullerin büyük bir kısmı ve teknolojik girdiler ithal edilmek zorundadır. Türkiye’nin sürekli yükselen ihracat başarısı sonucunda dışalım da artmakta, böylece dış ticaret açığı büyümektedir. Değer yaratımının büyük kısmının içeride/ülkede gerçekleştirilmesi zorunluluktur. Bu konuda kimi örnekler vardır. Ford, 2007' de 200 çalışanla bir teknoloji merkezi açmış, Fiat, küçük otomobil modellerinden Doblo'yu kısmen Türkiye'de geliştirmiştir. Ancak, araştırma ve geliştirme giderlerinin toplam ülke üretimindeki yüzde 0,8'lik payı önemsiz denecek kadar azdır.
Bosch Rexroth, Festo gibi bazı firmalar sorunu kendi bünyelerinde mesleki eğitim programları ile çözme yoluna gidiyorlar. Festo Türkiye Genel Müdürü Otto Bauer: "Yüksekokul eğitimi çok teorik. Çok fazla pratik eksiği var", diyor. Bauer, on okulda ikinci öğretim olarak teknik branşlarda eğitimi başlatmış olan ve Alman teknik yüksekokulları ile ilişkileri sağlayan Teknolojik Eğitimi Geliştirme Vakfı (TEGEV)'nın da yönetim kurulu başkanı. "Ömür boyu öğrenim Türkiye'de kural olmalıdır", diye sözlerini tamamlıyor.
Bölgesel olarak yerel ticaret odaları çaba harcamakta ve başarılı endüstri işletmelerinin yerleştirilmesi için iyi yetişmiş iş gücü tedariki amacıyla kurslar ve geliştirme programları sunmaktadırlar.
Steinbeiss Vakfı yarışmaya dayalı bilgi ve teknoloji transferi ile bir başka yol sunmaktadır. Vakıf, araştırma-geliştirme faaliyetleri içindeki işletmeler ile yüksekokullar ve araştırma enstitülerindeki araştırmacılar arasında bağlantı sağlamaktadır.
Vakfın Türkiye Yönetim Kurulu Başkanı Prof. Dr. Heinz Trasch, gereksinimin büyük ama potanisyelin de yüksek olduğunu ifade ederek: "etkili bilgi ve teknoloji transferindeki yoğun çabalar, ülkeye kendi deneyimini oluşturmak ve gerçek bir endüstri ülkesi olma konusunda yardımcı olmaktadır" diyor.
Bilgi için:
TEGEV (Teknolojik Eğitimi Geliştirme Vakfı ):
Bosch,Mercedes-Benz, Siemens, gıda ürünleri grubu Ülker gibi tanınmış firmalarca desteklenen vakfın amacı, okullardan işletmelere kadar her seviyede teknik eğitim ve uygulamanın sağlanması ve geliştirilmesidir.
Konya Ticaret Odası:
Konya Ticaret Odası Vakfının atölyelerinde, kuruluş yılı 1991'den beri 5.300 kalfa, çırak ve öğrenci kurslardan yararlanmıştır. Dortmund Esnaf ve Zanaatkarlar Odası ile yürütülen işbirliği sonucu, atölyeler teknoloji,danışmanlık ve eğitim merkezine dönüştürülmektedir. Proje, (Almanya) Ekonomi ve Teknoloji Bakanlığı ile Alman Teknik İşbirliği Kurumu (Deutsche Gesellschaft für Technische Zusammenarbeit GTZ)' ndan destek almaktadır.
Steinbeiss Vakfı:
Steinbeis Vakfı Türkiye'de yıllardır ortak çalışmalar yürütmektedir. Bunların arasında özellikle TEGEV ve Özel Sabancı Üniversitesi sayılabilir. Çok sayıda müşteri taleplerinin yanısıra, değişik yerlerde AB projeleri kapsamında iş merkezleri oluşturulmaktadır. Alman Teknik İşbirliği Kurumu (GTZ) işbirliği ile Ankara'da bir transfer birimi kurulmaktadır.
English to Turkish: EVALUATION OF THE CHILD WITH MALABSORPTION General field: Medical Detailed field: Medical (general)
Source text - English (...)
DIAGNOSTIC EVALUATION
The selection of laboratory studies to confirm the presence of malabsorption and establish an etiology will depend upon the most likely causes determined by the history and physical examination. If the history suggests a specific diagnosis such as cystic fibrosis, targeted testing is appropriate. When malabsorption is suspected due to growth failure and diarrhea, screening laboratories guide the subsequent choice of more specialized testing as shown in Table 408-2. A complete blood count and differential with smear looking for anemia (iron, folate, or B12 deficiency), acanthocytosis (abetalipoproteinemia), eosinophilia (eosinophilic gastroenteropathy), or lymphopenia (lymphangiectasia) is useful. Measurement of ser um bilirubin, alanine aminotransferase, and gamma-glutamyl transpeptidase may identify liver disorders. Low albumin can be due to malnutrition or lymphatic disease. Serum triglycerides and cholesterol may be abnormal in various disorders associated with malabsorption. In most situations serum testing for celiac disease is performed as part of the initial evaluation (see below). An examination of stool for occult blood, fecal leukocytes, or lactoferrin to exclude inflammatory disorders; stool microscopy for parasites such as Giardia; measurement of stool pH and reducing substances to look for carbohydrate malabsorption; and a qualitative test for fecal fat globules (Sudan stain) to look for fat malabsorption may provide valuable information. Fecal elastase on chymotrypsin testing provides a useful screening evaluation of pancreatic function, and fecal x-antitrypsin can identify protein-losing enteropathies. Sweat tests or genetic testing for cystic fibrosis is usually indicated. If the initial screening tests are suggestive of a malabsorption disorder, more specialized tests are usually required to identify the specific etiology.
In some instances radiologic imaging studies may help identify a specific cause for malabsorption. Barium contrast studies or computerized tomography can identify distal ileal disease as found with Crohn disease, intestinal lymphoma, or tuberculosis and are also useful for identifying malrotations, duplications, blind loops, intestinal strictures, or entero-enteral fistulas that may cause small bowel bacterial overgrowth. Computerized tomography and magnetic resonance imaging may identify abnormalities of the pancreas, including hypoplasia with lipomatous infiltration, intraductal or parenchymal calcifications, or fibrosis, as may occur in chronic pancreatitis.
Tests for Carbohydrate Malabsorption
Malabsorption of carbohydrates is suggested when stool pH is reduced or reducing substances are abnormal. Specific disaccharidase deficiencies can be identified using a breath test that measure hydrogen levels following ingestion of a specific carbohydrate (eg, lactose, sucrose, or fructose). Malabsorption of the carbohydrate is shown by a breath hydrogen level increase of more that 20 ppm due to metabolism of the non-absorbed carbohydrate by colonic bacteria. Early rises in breath hydrogen suggest possible bacterial overgrowth of the small intestine, whereas a lack of rise may be associated with a lack of hydrogen-producing bacteria due to recent antibiotic usage or to a predominance of methane-producing bacteria. Malabsorption of multiple carbohydrates suggests a decrease in intestinal absorptive capacity as occurs with destruction of the intestinal mucosa. Definitive identification of a disaccharidase deficiency (eg, lactase, sucrase, or glucoamylase) requires endoscopic biopsy, usually from the second or third port ion of the duodenum. Pathology reveals norm al mucosa, but specific enzyme assays show reduced or absent mucosal enzyme concentrations. The D-xylose test was previously used to assess the integrity of the mucosal surface, but a lack of specificity and sensitivity has the frequent use of this test in contemporary practice.
(...)
Translation - Turkish (...)
TANISAL TETKİKLER
Malabsorbsiyonun varlığını doğrulamak ve bir etiyoloji oluşturmak için laboratuar incelemelerinin seçimi, hastalığın öyküsü ve fiziksel muayene ile belirlenen ve olması en muhtemel nedenlere bağlı olacaktır. Eğer hastalığın öyküsü kistik fibrozis gibi belirli bir tanıyı işaret ediyorsa hedefe yönelik tetkik uygun olacaktır. Büyüme geriliği ve ishalden dolayı malabsorbsiyondan kuşkulanılıyorsa, Tablo 408-2’de görüldüğü gibi daha amaca yönelik tetkik yöntemlerinin seçiminde görüntüleme laboratuarları yol gösterici olacaktır. Anemi (demir, folik asit ya da B12 vitamini eksikliği), akantositoz (abetalipoproteinemi), eozinofili ya da lenfopeni olup olmadığına bakmak için tam kan sayımı ve leke testiyle birlikte ayırıcı tetkik yapmak yararlıdır. Serum bilirubin düzeyi, alanin amintransferaz ve gamma-glutamil transpepdidaz ölçümleri ile karaciğer bozuklukları saptanabilir. Düşük albüminin nedeni beslenme bozukluğu ya da lenfatik bir hastalık olabilir. Malabsorbsiyonla bağlantılı birçok hastalıkta serum gliserit ve kolestrol düzeyleri anormal olabilir. Birçok durumda çölyak hastalığı için serum testi ilk tetkik olarak uygulanır. İltihaplı hastalıkları dışarıda bırakmak için dışkıda gizli kan, lökosit ve laktoferrin tetkikleri; Giardia benzeri parazitlerin aranması için dışkı mikroskobisi; karbonhidrat malabsorbsiyonunu araştırmak için dışkı pH seviyesi ve indirgen maddeler ölçümü; yağ malabsorbsiyonu araştırmak için dışkıda yağ globüllerini inceleyen kalitatif bir test (Sudan stain) çok değerli bilgiler sağlayabilir. Kimotripsin testi ile fekal elastazın saptanması pankreasın işlevini yerine getirip getirmediği konusunda yararlı bir tarama tetkikidir, fekal Alfa 1-antitripsin ise protein çözücü enteropatileri belirleyebilir. Kistik fibrozis tanısında çoğu zaman ter testleri ve genetik test uygulanır. İlk tarama testleri bir malabsorbsiyon bozukluğunu düşündürüyorsa asıl nedeni belirlemek için genellikle daha ayrıntılı testler gerekir.
Bazı durumlarda radyolojik görüntüleme tetkikleri malabsorbsiyonun nedenini belirlemeye yardımcı olabilirler. Baryum kontrast tetkikleri ya da bilgisayarlı tomografi Crohn hastalığı, intestinal lenfoma, tüberkülozdaki gibi distal ileal bir hastalığı belirleyebilir; bu tetkikler aynı zamanda malrotasyonlar, duplikasyonlar, kör ans (blind loop) sendromu, bağırsak tıkanmaları ile ince bağırsakta aşırı bakteri oluşumunun nedeni olan bağırsak arası fistülleri tespit etmekte çok işe yararlar. Bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonanslı görüntüleme, lipomatöz infiltrasyonlu hipoplazi dahil olmak üzere pankreastaki intradüktal ya da parankimal kalsifikasyon ya da kronik pankreas iltihabında görülen fibrozlar gibi anomalileri tespit edebilir.
Karbonhidrat Malabsorbsiyonu testleri
Dışkıda pH seviyesi düşükse ya da indirgen maddeler anormal seviyedeyse karbonhidrat malabsorbsiyonu akla gelir. Belirli disakaridaz yetmezlikleri belirli bir karbonhidratın (örn. Laktoz, sukroz veya fruktoz) alımını izleyerek hidrojen seviyesini ölçen nefes testleri ile teşhis edilebilir. Kalın bağırsak bakterileri tarafından absorbe edilmeyen karbonhidrat metabolizması nedeniyle nefes hidrojen seviyesinin 20 ppm üzerine çıkması karbonhidrat malabsorbsiyonuna işaret eder. Nefes hidrojenindeki artışlar ince bağırsakta olası bir aşırı bakteri oluşumunu akla getirirken, artış olmaması yakın zamanda antibiyotik kullanımından kaynaklanan hidrojen üreten bakteri eksikliği ya da metan üreten bakterilerin çoğunlukta olmasıyla ilişkili olabilir. Birden fazla karbonhidratın malabsorbsiyonu bağırsak mukozasının harabiyetiyle meydana gelen bağırsakların emicilik kapasitesinde bir azalmayı gösterir. Disakaridaz eksikliğinin (laktaz, sukraz ya da glukoamilaz) kesin teşhisi çoğunlukla duedunumun ikinci ya da üçüncü kısmından alınacak bir endoskopik biyopsi gerektirir. Patoloji normal bir mukoza ortaya koysa da belirli enzimlerin analizi enzim konsantrasyonlarının azalmış ya da hiç olmadıklarını gösterir. D-ksiloz testi eskiden mukozal yüzeyin bütünlüğünü ölçmek için kullanılırdı, ama yeterli özgüllük ve hassasiyete sahip olmaması nedeniyle günümüz hekimliğinde sıklıkla kullanılmamaktadır.
(...)
German to Turkish: Antibiotika, Purpura und Ulzera : Antibiotika, Purpura und Ulzera: Eine leuko General field: Medical Detailed field: Medical (general)
Source text - German (...)
Anamnese und klinischer Befund: Eine 47-jährige Frau stellte sich wegen einer palpablen Purpura beider Unterschenkel nach Einnahme von 6 Tabletten Clarithromycin aufgrund einer Pneumonie vor.
Untersuchungen: Bis auf eine leichte Mikrohämaturie gab es keine Hinweise für eine Organbeteiligung. Die Histologie einer Hautbiopsie zeigte eine leukozytoklastische Vaskulitis.
Therapie und Verlauf: Ursache der Hautveränderungen war eine Hypersensitivitätsvaskulitis durch Clarithromycin. Es bildeten sich tiefe Hautnekrosen, deren Abheilung sich über Monate hinzog.
Folgerung: Clarithromycin kann Ursache einer Hypersensitivitätsvaskulitis sein, deren ansonsten oft blander Verlauf zu schweren lokalen Komplikationen führen kann. Die Diagnose einer Hypersensitivitätsvaskulitis kann gestellt werden, wenn sich in der Hautbiopsie eine leukozytoklastische Vaskulitis findet, der Patient über 16 Jahre alt ist, eine palpable Purpura hat und ein auslösendes Agens zu eruieren ist. Therapeutisch entscheidend ist das Absetzen dieses Agens. Der positive prognostische Effekt einer oft praktizierten systemischen Therapie mit Steroiden ist nicht evidenzbasiert.
(...)
Translation - Turkish (...)
Hastalık öyküsü ve klinik bulgular: 47 yaşında bir kadın hasta zatürree nedeniyle aldığı altı tablet Klaritromisin sonrasında her iki alt ekstremitede gözle görülür (palpabl) purpura (deride oluşan morluklar) şikayetiyle baş vurdu.
Muayene: Hafif bir mikrohematüri haricinde başka organ tutulumuna rastlanmadı. Deri biyopsisinin histolojik incelemesi lökositoklastik vaskülit olarak raporlandı. Tedavi ve Seyir: Derideki değişikliklerin nedeninin Klaritromisine karşı aşırı duyarlılıktan kaynaklanan hipersensitif vaskülit olduğu belirlendi. Bu durum, İyileşmesi aylarca süren deri nekrozlarına neden olmuştur.
Sonuç: Klaritromisin, genellikle hafif bir seyir izlemekle birlikte bazen ağır komplikasyonlara yol açan hipersensitif vaskülite neden olabilmektedir. On altı yaşın üzerinde bir hastanın deri biyopsisinde palpabl purpura ve bunu tetikleyen bir etken maddeye rastlandığı takdirde hipersensitif vaskülit tanısı konulabilir. Hastalığın seyrinde steroidlerle sistemli tedavinin olumlu etkisi kanıtlanmamıştır.
(...)
Expertise 
Portfolio